Natuur op de moestuin (2)

29 oktober 2020

Natuur op de moestuin (2)

Door Natuurspotter Aaldrik Pot

De bewoners van de Lindelaan in Norg keken waarschijnlijk raar op toen ze twee onbekende menswezens in hun straat zagen verschijnen. Gewapend met een grote zak en een bladhark veegden ze het rijkelijk gevallen blad van de lindebomen (gelukkig staan ze er ook echt) van het gras en stopten het in de zak. Toen die zak bijna niet meer te tillen was, vertrokken de bladdieven op hun fietsen in zuidelijke richting …

Die dieven waren Nicolette en ik en dat blad verzamelden we om een mulch-laag te kunnen maken in onze moestuin. Mulchen is niet veel anders dan de kale bodem bedekken met een laag organisch materiaal. Als belangrijkste reden wordt vaak genoemd het tegengaan van onkruid, maar wij willen hiermee vooral ook proberen om de hoeveelheid lucht, organistische stof en vocht in onze uitgepierde en uitgedroogde moestuinbodem wat op te krikken. En lindeblad schijnt daar zeer geschikt voor te zijn omdat het uiteindelijk goed verteerd en een rijke humus oplevert.

In mijn vorige column schreef ik al over onze poging om de moestuin via de principes van permacultuur te gaan bestieren. En dat valt niet mee. Het vraagt veel kijk- en denkwerk, iets waar ik trouwens niet vies van ben. We proberen dan ook wijzer te worden door boeken te lezen en filmpjes te kijken van anderen die op deze manier moestuinieren. Een daarvan is Frank Arijs van Yggdrasil. Hij legde in een blog met de titel Schijnbare chaos op een aanstekelijke manier uit hoe insecten kleuren zien en hun voorkeursplanten wel of niet weten te vinden. Eigenlijk is dat moestuinieren dus een spel van af- en verleiden zo lijkt het.

Enfin, door alleen te kijken en denken komen er geen aardappelen en boontjes. Er moet ook gewerkt worden en dus zat ik afgelopen zondag weer de halve dag op mijn knieën om de chaos op te waarderen naar een schijnbare chaos. Er ging vooral veel gras door mijn vingers en ook gewone spurrie en knopkruid. Maar ook de gele ganzenbloem, een plant die we zelf hebben ingebracht om insecten te pleasen, moest het ontgelden. Als we die zijn gang laten gaan hebben we over niet al te lange tijd een monocultuur van gele ganzebloem.

Terwijl diverse tuingenoten hun tuintjes alweer winterklaar hebben gemaakt, zijn wij dus nog aan het hannesen met de balans tussen gewenste en minder gewenste planten. Maar de huidige groene weelde maakt ook dat het nog steeds fijn is op de tuin te zijn en we oogsten nog steeds allerlei lekkers. Samen met onze laatste eigen aardappels van dit seizoen, maakten we een ovenschotel met pompoen, bataat, wortel en regenboogbietjes. Heerlijk! En over aardappels gesproken, terwijl het hele complex zuchtte onder de vraatzucht van de coloradokevers hadden wij nergens last van. Misschien gewoon mazzel, misschien een aardappelras dat ze niet lekker vinden, maar stiekem hoop ik natuurlijk dat het onze chaotische natuuromarmende manier van tuinieren is.

Tijdens een pauze met een kop dampende thee merk ik pas hoeveel vogels er om ons heen zijn. Achter ons in de boswal zingt een roodborst, merels scharrelen door de tuintjes op zoek naar iets lekkers, een sperwer jakkert over de akker en wordt achterna gezeten door de kauwtjes en eksters die als een soort van buurwacht opereren. Even later vind ik een eikenblad met prachtige lens- en satijnknoopgallen en als ik de nog bloeiende ijzerhard en hemelsleutel afloop, zie ik nog veel insecten die er gebruik van maken.

Overal waar ik goed kijk zitten lieveheersbeestjes en nesten van zwarte wegmieren. In de kas, onder de tomaten die waarschijnlijk niet meer rijp worden, staan parasolzwammen en op de oude kruisbesstruiken zit het prachtige dooiermos.

Ik kan er wel snel aan wennen denk ik, zo’n schijnbare chaos.